De kunstenares Jeanne Oosting groeide op in een familie bestaande uit adel en patriciaat. Aan middelen en bezit geen gebrek. De familie was puissant rijk zoals dat dan heet. Een gespreid bedje, totdat Jeanne besloot om haar eigen weg te kiezen. Biograaf Jolande Withuis vertelde zondag 20 februari het interessante levensverhaal van deze eigenzinnige vrouw.
Goed trouwen, kinderen krijgen: dat was wat de ouders van Jeanne voor ogen hadden. Maar toen duidelijk werd dat ze van tekenen en schilderen haar beroep wilde maken ontstond er een enorm, decennia omvattend conflict. Van haar gegoede familie hoefde daarna ze weinig steun meer te verwachten. Jolande Withuis schetst zondagmiddag in de Oude Mariakerk de liefdeloze omgang van de ouders met hun dochter, allemaal precies na te lezen in een omvangrijke briefwisseling. Dit tegen een achtergrond waarin vrouwen nauwelijks rechten hadden.
In het schildersatelier van Albert Roelofs komt Jeanne in een totaal andere wereld terecht: hier telt alleen de kunst en niet meer het idee van hooggeboren. In 1929 zal ze naar Parijs gaan, zoals zoveel andere Nederlandse kunstenaars in deze jaren. Pas in de oorlog keert ze terug naar haar vaderland.
Waar vrouwelijke kunstenaars vooral geacht werden zich met landschappen, stillevens en portretten bezig te houden, daar durft Jeanne het ook aan om donkere en duistere thema’s te kiezen. Later zal ze nog op de voorgrond treden met impressies van de watersnoodramp.
Een mooie middag. Bezoekers die in de pauze naar huis gingen waren er nauwelijks afgelopen zondag. Dat zegt wel iets. Withuis is vooral blij met het sneeuwbaleffect dat haar boek teweeg heeft gebracht: op diverse plekken komen er tentoonstellingen. Hierbij is ook een plaats ingeruimd voor de totaal vergeten naakten van Oosting. Is de schrijfster alweer aan een nieuwe biografie begonnen? “Nee” zegt ze. Withuis, inmiddels in het bezit van een zekere leeftijd, gaat overwegen of ze nog zin heeft in een nieuw energievretend project.
Gerco Grevers
