Toen wij enige tijd geleden de aankondiging van Walter van den Berg deden, ging dat uiteraard vergezeld van een publiciteitsfoto. Daarop te zien: een ongeschoren man met een zwarte coltrui. Stoer. Maar we zagen tegelijkertijd ook een man met een gevoelige blik. Iemand aan wie het leven niet zomaar voorbij is gegaan.
Walter van de Berg begon zijn schrijverscarrière met “science fictionachtige verhalen met een apocalyptisch karakter”, zoals hij het zelf formuleert. Inmiddels is hij aangekomen bij boeken met een autobiografisch karakter. Van dode mannen win je niet. Schuld. Dat laatste boek sleepte zelfs nog een nominatie voor de Librisprijs in de wacht.
Op zondagmiddag 21 oktober is Walter van den Berg soms zichtbaar verdrietig als hij over deze twee boeken spreekt. Boeken met een therapeutisch karakter, noemt hij ze. Soms levert een vraag uit de zaal een nieuw inzicht op. En een enkele keer staan de tranen de woorden in de weg.
In Van dode mannen win je niet staan zijn moeder en de gecompliceerde relatie met stiefvader Erik centraal. Van den Berg: “Enerzijds een vaderfiguur, maar ook een seriële terrorist op gezinsgebied”. In Schuld schetst hij het uiteenvallen van zijn eigen familie in verschillende milieus. Daarin beschrijft hij ook hoe moeilijk het kan zijn om een bepaald milieu achter te laten.
Natuurlijk was er deze middag ook ruimte voor een grap en een lach, maar de bezoekers zullen zich vooral de schrijver herinneren die zijn ziel durfde open te leggen.
Gerco Grevers
De foto’s zijn gewoontegetrouw gemaakt door Herman Riphagen.
